1. Ontstaan en historie van

de Airedale Terriër

Ofschoon het airedale-terrierras vrij jong is en nog slechts ruim honderd jaar bestaat, is het toch moeilijk de oorsprong van het ras volkomen vast te leggen.

Ongetwijfeld zijn verscheidene rassen gebruikt om te komen tot de gewenste hond en heeft men de diverse eigenschappen verkregen door het kruisen van verschillende rassen.

Verschillende kynologische historici noemen als stamvader van de airedale o.a. de otterhond, de Welsh harrier, de ruwharige black and tan terriër, de bull terriër, de Welsh terriër, de Ierse terrier en de Bedlington terriër.

Welke van deze rassen het meest zijn stempel op de airedale gedrukt heeft, is en zal wel altijd een duister punt blijven.

Het ras zelf bekommert zich minder over zijn duistere afkomst en wanneer we heden ten dage onze top-airedales bezien, is het alsof ze zeggen willen: 'Waar we uit voortkomen doet er minder toe, de hoofdzaak is dat we er zijn.'

Wat we echter wel met zekerheid weten is, dat de airedale zijn oorsprong vindt in het Engelse graafschap Yorkshire en wel voornamelijk in het dal van de Aire, een riviertje dat zich door Yorkshire slingert.

Dit dal van de Aire heeft een belangrijke rol gespeeld in het aanvankelijke leven van de airedale. Niet alleen dankt hij zijn huidige naam eraan, maar ook verrichtte hij zijn werk voornamelijk aan de oevers van de Aire.

In Yorkshire werd veelvuldig gejaagd op otters, marters, bunzings en op ander klein schadelijk wild.

Meestal werd hierbij gebruik gemaakt van de kleinere terriërrassen, o.a. de plaatselijke terriër, een soort black and tan terriër.

Deze uitstekende aardhondenrassen voldeden bijzonder goed bij de jacht op klein wild, zij waren dapper en deden hun werk voor een groot deel onder de grond, waarbij zij zich in de pijpen en gangen van holen begaven en het wild opjoegen.

Voor de jacht op de otter waren deze terriërs echter te klein en te licht van bouw.

De otter, een geducht en snel roofdier, heeft de gewoonte zijn aanvaller naar de waterkant te lokken, al vechtende met hem in het water te verdwijnen en te trachten zijn slachtoffer op deze manier te verdrinken.

Bingley en zo kwam men (volgens Holland Buckley op de 'National Dog Show' in 1883 in Birmingham, volgens Bowen in 1879 op één der Yorkshire shows) tot de naam 'Airedale Terrier', een naam die gezien de streek van oorsprong een gelukkige vondst was.

Het ras begon zich langzamerhand over geheel Engeland te verspreiden en werd in enkele jaren tijds één der meest gewildste en populairste rassen.

Bekende airedales uit deze beginperiode waren o.a. Keighley Crack, Newbold Fritz, Vixen III, Rustic Lad, Young Tanner, Wharfdale Rover, Tamworth, Gipsy en Colne Crack.

Pioniers in deze periode waren Bryan, Stuart, Jennings, Noble, Hunter en enige jaren later Holland Buckley, die meer dan veertig kampioenen heeft bezeten.

Vooral de Cholmondeley airedales van Mr. Bryan behoorden bij de toppers van die dagen en velen hebben hun stam met zijn honden opgebouwd.

Ook in het begin van de Nederlandse airedalegeschiedenis hebben de airedales uit de Cholmondeleykennels een belangrijke plaats ingenomen.

Onder de eerste in Nederland ingevoerde airedale terriers behoorden o.a. Cholmondeley Bryony en Cholmondeley Brushwood, welke laatste in 1897 de eerste airedale terrier was die in het Nederlandse Honden Stam Boek werd ingeschreven.

Als legerhond is de airedale welhaast beroemd geworden en in de eerste wereldoorlog waren het voornamelijk airedale terriers, die voor het werk in het leger gebruikt werden. Zij werden getraind als ambulance- en berichthond en deden dit werk voortreffelijk.

Zij brachten medicamenten en berichten over naar vooruitgeschoven posten en werden gebruikt voor de communicatie, wanneer de veldtelefoon defect of vernield was.

Ook werden zij ingezet als 'wacht- en luisterpost' in de frontlinie.

Hun uitstekend gehoor was erop getraind het naderen van de vijand snel op te vangen en voor deze nadering te waarschuwen.

Het was vooral Lieut. Col. Richardson die de airedale terrier als legerhond introduceerde.

Zelf groot liefhebber en fokker van airedales, had hij deze reeds jarenlang getraind voor politiediensten

en als verdedigingshonden.

Hij had hierdoor de uitnemende bruikbaarheid en moed van de airedales leren kennen en toen hij dan ook in 1914 belast werd met de training van legerhonden, was het voornamelijk zijn ras dat hij hiervoor gebruikte en een groot aantal airedales heeft met succes de War Dog School' doorlopen.